از کانون کار و آموزش تا هنرستان امام صادق، تلاش در آموزش مهارت های فنی
۱۳۹۷/۰۳/۲۸
گویی درد محله های جنوبی تهران، نه به امروز که به سال ها قبل باز می گردد، طوریکه در سال ۱۳۲۶ این درد برای مسیولان وقت آن زمان، به حدی شده بود که تصمیم به ساخت مرکزی آموزشی برای افراد بی سر و پناه از جمله کودکانی با چنین مشخصات می افتند. برای یافتن چنین مکانی یکی از محل های اداره باربری ارتش که برای نگهداری وسایل نقلیه و مخصوصا کامیون ساخته و آماده شده بود و چند سالی متروک و بلا استفاده مانده بود و از وضعیت به روز خارج شده و مخروبه گردیده بود، انتخاب گردید. این محل در حوالی میدان شوش مد نظر قرار می گیرد و برای اینکه زودتر به بهره برداری برسد گروهی پنجاه و هفت نفره به سرپرستی عبدالحسین هژیر تعدادی از نیروهای واحد ترابری ارتش مامور انجام چنین کاری می شوند. گاراژها به سرعت تبدیل به اتاق می شود و تاسیسات لازم از قبیل آشپزخانه، نانوایی، رختشویخانه، خوابگاه های مردان، زنان و کودکان و درمانگاه …. ایجاد می گردد. پس پانزده روز از تصمیم نهایی، این مکان تغییر کاربری می یابد و به مرکزی برای آموزش افراد بی خانمان تبدیل می گردد و در پنجم اسفندماه سال ۱۳۲۶ حد فاصل خیابان ری و صاحب جمع فعلی در شمال میدان شوش ” کانون کار و آموزش ” به بهره برداری می رسد. متکدیان و ولگردها و افراد بی سرپناه از جمله کودکان می شود جهت آموزش و توانمند سازی به این مکان هدایت می گردند. در مدت دو روز افراد جمع آوری شده بالغ بر پانصد نفر می شوند. بتدریج و با تکمیل و بازسازی ساختمان ها و خوابگاه ها، افراد ساکن در این مرکز به سه هزار پانصد نفر تبدیل می گردد.
آموزش و پرورش ایران با آموزش و پرورش اتریش قرار دادی می بندد که مدیریت، تجهیزات و نیروی انسانی، برنامه ریزس درسی و … را آموزش و پرورش اتریش جهت تربیت تکنسین فنی تامین نماید.دولت اتریش با تجهیز کارگاه های این مرکز که عمدتا از کشور اتریش و آلمان خریداری گردید، شروع به فعالیت کرد. مدیریت این مرکز در آن زمان با فرانس مولر اتریشی شد و تمامی سرپرست های رشته های مختلف را افرادی از همان کشور عهده دار شدند.
افراد در هنگام ورود، توسط درمانگاه این مرکز که احتمالا زمانی یکی از ساختمان های بهداری ارتش بوده مورد معاینه قرار می گرفتند و از نظر بیماریهایی مثل کچلی، تراخم، گال و شپش که جز بیماری های متداول آن زمان بود مورد بررسی قرار می گرفتند و در صورت سلامت، ابتدا به حمام رفته و لباس های جدیدی به این افراد می دادند و لباس های قبلی شان سوزانده می شد. افراد دیگری که بیماریهای بالا را داشتند تحت درمان قرار می گرفتند و سایر افراد که سلامت جسمی نداشتند و یا معتاد بودند در محل دیگری ابتدا رفته و پس از بهبودی به این مرکز باز می گشتند و در آن بصورت شبانه روزی حضور داشتند و از امکانات خوابگاهیی و تغذیه رایگان مرکز بهره مند می شدند.
در آن زمان محدودیت سنی و جنسیتی برای حضور افراد در این مرکز قایل نبودند، و همه افراد وارد شده به مجموعه را تحت آموزش قرار می دادند، در آن زمان علاوه بر آموزش خواندن و نوشتن به این افراد مهارت های مورد نیاز جامعه برای زنان و مردان بصورت متفاوت ارایه می دادند. در کارگاه شماره یک مردان نجاری، آهنگری، کفاشی، ریخته گری، سوهانکاری، رنگ رزی و رنگ سازی، در کارگاه شماره دو زنان، قالی بافی، زیلو بافی که پانزده دستگاه زیلو بافی داشته و در کارگاه شماره سه زنان مهارت های جوراب بافی، خیاطی، گلزنی و سراجی آموزش داده می شد. با این مهارت ها اول خود مجموعه با این ساخته ها تجهیز می شد و در درجه دوم در سه فروشگاه که در سطح شهر تدارک دیده شده بود این محصولات فروخته می شد. یکی از این فروشگاه ها در میدان توپخانه سابق، پشت شهرداری قرار داشت و اقدام به فروش محصولات می کرد. این مرکز برای نگهبانی، باغبانی و تقریبا تمامی کارهای مرکز از افراد داخل مرکز استفاده می گردید و به این افراد از یک قران تا چهل قران حقوق داده می شد تا پس از پایان دوران حضور در مرکز بتوانند از پول پس انداز شده استفاده شود.
این مرکز برای کودکان و نوجوانان تنها نقش آموزشی را بر عهده نداشت، وظیفه تغذیه این کودکان و گاه خانواده های آنان را برعهده می گرفت و آنان را با دنیا مدرن آشنا می کرد. کودکان آن زمان که با نظافت آشنایی نداشتند، از حمام های این مجموعه استفاده می کردند و شستشوی لباس های خود را با صابون های رخت شویی انجام می دادند، به آنها صابون برای شست و شو بدن و لباس ها داده می شد تا به خانه های خود ببرند و خانواده ها را با این وسایل بهداشتی آشنا و آموزش دهند.
اتریشی ها در سال هایی که مدیریت این مرکز را برعهده داشتند سعی کردند تا در اداره این مرکز با تمام توان اقدام کنند و بسیاری از تجهیزات این مرکز را از کشور اتریش و آلمان وارد کردند، علاوه بر تجهیزات، لوازم یدکی، مصرفی و رزرو را آوردند. این آینده نگری بگونه ای بوده است که با وجود پنجاه سال از رفتن آنها هنوز بخش زیادی از تجهیزات یدکی در انبارهای این مرکز وجود دارد و از آنها استفاده می گردد.
هنرستان امام صادق کنونی، راه درازی طی کرده است تا به مرکزی برای آموزش های فنی حرفه ای دانش آموزان تبدیل گشته است و در این راه دراز تغییراتی را متناسب با نیازهای جامعه دیده است. این تغییرات از همان ابتدا با مرکز همراه بوده است . دوره اول عمر مرکز را به جمع آوری متکدیان وافراد ولگرد و بی خانمان و بیمار و معتاد و اصلاح آنان و بازگرداندن آنان به جامعه سپری شد.
دوره دوم
در سال ۱۳۲۹ این مرکز تجدید ساختار می گردد و از ساختار قبلی خارج و به مرکز آموزشی تحت عنوان دبستان کانون کار و آموزش تبدیل می شود، که دوره های پنج ساله داشته است و اولین دانش آموزان را بطور رسمی جذب می کند. در این تجدید ساختار، مرکز نیاز به ساختمان های مدرنی پیدا می کند که شرایط استانداردی برای آموزش داشته باشند. شرکت ساختمانی بنام مثلث، برای طراحی و ساخت ساختمان ها انتخاب می شود که با تخریب برخی خوابگاه ها ی سابق، ساختمان های جدید ساخته می شوند. در این دوره هنوز مرکز بطور شبانه روزی اداره می گردد. در سال تحصیلی ۳۱-۱۳۳۰، دبیرستان حرفه ای کانون کار ودانش با ۳۷ دانش آموز در رشته های درود گری و فلز کاری آغاز بکار می کند و بتدریج به یازده رشته افزایش می یابد.در این سال ها این آموزشگاه با ۲۴۲ دانش آموز پسر و دختر از سال اول تا پنجم را نیز دارا بود که تا سال تحصیلی ۳۷-۱۳۳۶ به این وظیفه خود ادامه می دهد.
دوره سوم
از سال ۱۳۴۱ مرکز از حالت کار و آموزش، خارج گردیده و بصورت مرکز آموزشی در می آید که وظیفه تامین تکنسین فنی و ماهر برای صنعت ایران را بر عهده بگیرد. از این رو با تغییرات ساختاری مواجه می گردد. آموزش و پرورش ایران با آموزش و پرورش اتریش قرار دادی می بندد که مدیریت، تجهیزات و نیروی انسانی، برنامه ریزس درسی و … را آموزش و پرورش اتریش جهت تربیت تکنسین فنی تامین نماید.
فارغ التحصیلان ممتاز برای یک دوره سه ساله به اتریش اعزام می شدند و به عنوان دبیر فنی تحت تعلیم دولت اتریش قرار می گرفتند. در انتخاب فارغ التحصیلان ممتاز، با آنکه همواره تعدادی از فرزندان کارکنان مجموعه و یا مسیولان دولتی حضور داشتند، ملاک وضعیت تحصیلی افراد بود و هیچگونه نسبت یا آشنایی دخالت نداشت. هنرستان هیچ نوع شهریه ای نداشت و تاحدی دانش آموزان بورس می شدند. از طرفی فرزندان همه ی طبقات اجتماعی در مرکز حضور داشتند. به گفته فارغ النحصیلان مرکز، در آن زمان از فرزند رفتگر و کشاورززاده از مناطق مختلف استان تهران مانند، ورامین و پیشوا و یا فرزندان شخصیت ها مانند، برادرزاده رییس دربار و یا فرندان کارکنان، در این مرکز تحصیل می کردند.
دولت اتریش با تجهیز کارگاه های این مرکز که عمدتا از کشور اتریش و آلمان خریداری گردید، شروع به فعالیت کرد. مدیریت این مرکز در آن زمان با فرانس مولر اتریشی شد و تمامی سرپرست های رشته های مختلف را افرادی از همان کشور عهده دار شدند، فرانس مولر تا سال های ۱۳۴۵ در مدیریت مرکز بود و دوازده سرپست بخش این مرکز اتریشی بودند. بعد از رفتن مولر تا سال ۱۳۵۷ تعدادی از سرپرستان بخش از کشور اتریش بودند که بعد از انقلاب تمامی کارکنان مرکز ایرانی شدند. معلمان این مرکز در همان سال ها نیز ایرانیان بودند. هدف آموزش و پرورش از بستن چنین قرارداد یا تفاهم نامه ای استفاده از تجربیات کشور اتریش در تربیت تکنسین فنی و برنامه های آموزشی آنان در ایران بود. در آن دوران رابطه ای عمیق بین اتریشی ها با سرزمین ایران ایجاد گردید بطوریکه فرانس مولر بارها بعد از پایان مدیریتش به ایران باز می گردد و از این مرکز دیدار می کند و این علاقه را به فرندان خود نیز منتقل میکند بطوریکه پسرش در دهه هفتاد شمسی به ایران آمد تا به سرزمینی که پدرش به آن علاقه مند شده بود و از مرکزی که آن را دوست می داشت دیدن کند و از نزدیک با علاقه مندی های پدرش ارتباط برقرار کند.
اتریشی ها در سال هایی که مدیریت این مرکز را برعهده داشتند سعی کردند تا در اداره این مرکز با تمام توان اقدام کنند و بسیاری از تجهیزات این مرکز را از کشور اتریش و آلمان وارد کردند، علاوه بر تجهیزات، لوازم یدکی، مصرفی و رزرو را آوردند و تجهیزات یدکی وسایل قابل صرف نظری مانند دستگیره های درب و قفل ها نیز غفلت نکردند. این آینده نگری بگونه ای بوده است که با وجود پنجاه سال از رفتن آنها هنوز بخشی زیادی از تجهیزات یدکی در انبارهای این مرکز وجود دارد و از آنها استفاده می گردد.
زمین ارزشمند و بزرگ این هنرستان سبب گردید تا در سال های گذشته از طرف شهرداری تهران و ارگان ها و سازمان های مختلف مورد تهدید قرار بگیرد و بخواهند تا زمین های این مجموعه را به نفع خود مورد بهره برداری قرار دهند و هنرستان امام صادق در گمنامی این زمین هایش مورد تاراج قرار گیرد. با قرار گرفتن این هنرستان در زیر مجموعه مدارس ماندگار باعث گردید تا این طمع ها بی نتیجه گردد و حداقل زمین های این هنرستان از تهدید های بیرونی امان بماند.
در طی آن سال ها از دانش آموزان جهت ثبت نام آزمون ورودی گرفته می شد و نفرات با بیشترین امتیاز جذب می شدند. در طول دوران تحصیل به دانش آموزان مرکز در همان سال های اوایل دهه چهل، ماهی بیست تومان شهریه داده می شد که بلیط اتوبوس شرکت واحد یک ریال بود. لوازم التحریر و لباس های دانش آموزان بصورت رایگان داده می شد. پس از فارغ التحصیلی به دانش آموزان دیپلم داده نمی شد و مدرک آنها گواهی تاییدیه تکنسین فنی بود که با آن قابلیت ادامه تحصیل در دانشگاه ها را نداشتند. برخی از دانش آموزان با علم به این موضوع همزمان بصورت شبانه تحصیل می کردند و همزمان با مدرکی که از این مرکز می گرفتند، قابلیت رفتن به دانشگاه را با مدرک دیپلمی که از آموزشگاه های شبانه گرفته بودند را پیدا می کردند. معمول بود افرادی از شرکت نفت قبل از اینکه دانش آموزان در سال پایان تحصیلات و قبل از امتحانات پایانی خرداد می آمدند و فرم های استخدام به دانش آموزان می دادند تا پس از امتحانات خرداد ماه وارد شرکت نفت شوند. فارغ التحصیلان علاوه بر شرکت نفت در دانشگاه هایی مانند امیرکبیر و صنعتی شریف و یا مراکز صنعتی مانند شرکت نفت و ایران خودرو و ذوب آهن مشغول بکار می شدند.
یکی از مشکلات این مرکز، دوره های کوتاه مدیریت مدیران بوده است و سبب شده است تا مدیران تسلط به مجموعه پیدا نکنند و تعلق لازم را به مجموعه نداشته باشند و سبب شده است تا مدیران تسلط به مجموعه پیدا نکنند و تعلق لازم را به مجموعه نداشته باشند.
فارغ التحصیلان ممتاز برای یک دوره سه ساله به اتریش اعزام می شدند و به عنوان دبیر فنی تحت تعلیم دولت اتریش قرار می گرفتند. این دانش آموزان در آنجا از امکانات پانسیون بهره مند می شدند. در سال های ۱۳۴۵ ماهیانه ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ شیلینگ اتریش معاد۷۵۰ تومان ایران از دولت ایران حقوق دریافت می کردند. در انتخاب فارغ التحصیلان ممتاز، با آنکه همواره تعدادی از فرزندان کارکنان مجموعه و یا مسیولان دولتی حضور داشتند، ملاک وضعیت تحصیلی افراد بود و هیچگونه نسبت یا آشنایی دخالت نداشت. هنرستان هیچ نوع شهریه ای نداشت و تاحدی دانش آموزان بورس می شدند. از طرفی فرزندان همه ی طبقات اجتماعی در مرکز حضور داشتند. به گفته فارغ النحصیلان مرکز، در آن زمان از فرزند رفتگرو کشاورززاده ها و از مناطق مختلف استان تهران مانند، ورامین و پیشوا و یا فرزندان شخصیت ها مانند، برادرزاده رییس دربار در این مرکز تحصیل می کردند.
فارغ اتحصیلان بورسیه خارج از کشور پس از پایان تحصیلات به عنوان دبیر فنی در این مرکز مشغول بکار می شدند و به تدریس دروس کارگاهی و تیوری می پرداختند. نظم این هنرستان بر اساس نظمی که اتریشی ها بنا نهاده بودند اداره می شد، بطوریکه تمامی طرح درس ها در هر هفته مشخص بود و ناظرین مرکز می دانستند هر معلم در کدام هفته آموزشی، در چه سرفصلی باید باشد و چنانچه جلوتر و یا عقب تر از سر فصل بود مورد بازخواست قرار می گرفت. در آن زمان هنر آموزان مرکز موظف بودند در کلاس های درس از روپوش سفید و در کارگاه ها از روپوش های سورمه ای استفاده کنند و این بخشی از آیین نامه پوششی آن مرکز که توسط اتریش ها اداره می شد بود.
گویی درد محله های جنوبی تهران، نه به امروز که به سال ها قبل باز می گردد، طوریکه در سال ۱۳۲۶ این درد برای مسیولان وقت آن زمان، به حدی شده بود که تصمیم به ساخت مرکزی آموزشی برای افراد بی سر و پناه از جمله کودکانی با چنین مشخصات می افتند. برای یافتن چنین مکانی یکی از محل های اداره باربری ارتش که برای نگهداری وسایل نقلیه و مخصوصا کامیون ساخته و آماده شده بود و چند سالی متروک و بلا استفاده مانده بود و از وضعیت به روز خارج شده و مخروبه گردیده بود، انتخاب گردید.
افراد بورسیه بعد از مدتی مجددا به کشور اتریش فرستاده می شوند تا تربیت مربیان فنی حرفه ای را بیاموزند و بعد از ورود این افراد، انستیتو تکنولوژی در این مرکز دایر می گردد تا تربیت مربیان فنی حرفه ای مورد نیاز آموزش و پرورش را برعهده بگیرد. این مربیان بعدها پایه گذار تربیت دبیران فنی حرفه ای شدند و بعد از انتقال به مرکز آموزشی لویزان و بعدها دانشگاه شهید رجایی، پایه گذاران اولیه این آموزش ها شدند.
در آخرین سال های قبل از انقلاب این مجموعه آموزشی حدودأ دارای ۶۵۰ هنرجو و ۲۵۰ دانشجودر هجده رشته بوده است.
در سال ۱۳۵۷ و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی این هنرستان با نام مجتمع آموزشی امام صادق )ع) و هنرستان ضمیمه رسما تغییر نام داد و تا سال ۱۳۶۳ به صورت آموزشکده اداره می شد. در این سال ها این مرکز به صورت،. یک مدیر مجتمع و یک مدیرهنرستان، معاونین اجرایی، آموزشی، اداری، مالی حسابداری، دبیرخانه، انبار مرکزی، انبار های جنبی ،کارگاه های آموزشی، سرپرستان بخش، کادر آموزشی و خدماتی این مرکز را پشتیبانی می کردند.
در سال ۱۳۶۵ آموزشگاه امام صادق (ع) به دانشکده انقلاب اسلامی تغییر نام پیدا نمود و به محل جدید )لویزان( انتقال یافت که بعدأ آن آموزشکده به دانشکده و دانشگا شهید رجایی تغییر پیدا کرد. با این تغییر مکان نیمی از امکانات موجود در آن زمان به دانشکده انقلاب اسلامی و محل جدیدش انتقال یافت. در این انتقال ها بخشی از تجهیرات ای مرکز مانند تجهیزات سردخانه ها و آشپزخانه های صنعتی، سالن غذاخوری و … برده شد و هیچ وقت به مجموعه برنگشت.
در سال ۱۳۶۸ این مرکز در دو شیفت صبح، فنی و حرفه ای ؛ و بعد از ظهر هنرستان کار و دانش با مجموع ۲۸۰۰ هنرجو و ۲۲۰ نفر پرسنل؛ یک مدیر اصلی و دو مسئول کاردانش و فنی و حرفه ای که از معاونین آموزشی مرکز بودند، اداره می شد. این هنرستان در دوره جنگ تحمیلی ۹۰ شهید به ملت ایران تقدیم کرده است.
نام کامل این هنرستان بصورت، هنرستان فنی نمونه دولتی ماندگار هوشمند امام صادق(ع) ( مجتمع فنی ری) شناخته می شود و کادر آن خاطرنشان می کنند که هریک از کلماتی که برای عنوان این مجموعه آمده است، زحمت های بسیاری برای اضافه شدن آنها کشیده شده تا عناوین اضافه گردند و از این بابت تاکید دارند تا نام کامل عنوان هنرستان بیان گردد.
در طول سال های ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۷ این مرکز هفت مدیر داشته است و از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۸۴ این مرکز یازده مدیر عوض کرده است و از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۶ یک مدیر مسیولیت اداره این هنرستان را بر عهده دارد.یکی از مشکلات این مرکز، دوره های کوتاه مدیریت مدیران در این مرکز بوده است و سبب شده است تا مدیران تسلط به مجموعه پیدا نکنند و تعلق لازم را به مجموعه نداشته باشند.
انجمن فارغ التحصیلان
دانش آموزان این مجموعه در طول سال هایی که در اتریش بودند، در یکی از رستوران هایی که به صورت دایمی می رفتند متوجه شدند که ماهانه سربازان جنگ جهانی دوم در آن محل مهمانی هایی را ترتیب می دهند و تجدید خاطره می کنند. این افراد بعد از آمدن به ایران این مهمانی ها را شروع کردند و در میهمانی های ماهانه در خانه های یکدیگر رفت آمد داشتند. در سال ۶۲ بدلیل حوادث آن زمان و مشکوک بودن میهمانی های اینچنینی، این جلسات به رستوران های داخل شهر منتقل شد و از آن زمان بصورت ماهانه برگزار می گردد و هر سال بر تعداد این افراد اضافه می گردد. در سال های گذشته به همت این جمع، فارغ التحصیلان و معلمان بازنشسته و شاغل این مجموعه، انجمن فارغ التحصیلان هنرستان امام صادق ( ع) راه اندازی شده است. علاقه این مجموعه افراد به حفظ مجموعه هنرستان و بازگرداندن شرایط به روزهای پر افتخار گذشته، سبب انجام کمک های مادی و معنوی بسیاری از طرف این جمع شده که در طول سال های گذشته با کمک به بازسازی مکان های مختلف، تجهیزات کارگاه و اختصاص هزینه به تعمیرات و … منشا انجام کارهای مفیدی در این هنرستان و اداره بهتر و موثر تر امور گردیده اند.
علاقه فارغ التحصیلان هنرستان امام صادق به حفظ مجموعه هنرستان و بازگرداندن شرایط به روزهای پر افتخار گذشته، سبب انجام کمک های مادی و معنوی بسیاری از طرف این جمع شده که در طول سال های گذشته با کمک به بازسازی مکان های مختلف، تجهیزات کارگاه و اختصاص هزینه به تعمیرات و … منشا انجام کارهای مفیدی در این هنرستان و اداره بهتر و موثر تر امور گردیده اند.
زمین ارزشمند و بزرگ این هنرستان سبب گردید تا در سال های گذشته از طرف شهرداری تهران و ارگان ها و سازمان های مختلف مورد تهدید قرار بگیرد و بخواهند تا زمین های این مجموعه را به نفع خود مورد بهره برداری قرار دهند و هنرستان امام صادق در گمنامی این زمین هایش مورد تاراج قرار گیرد. با قرار گرفتن این هنرستان در زیر مجموعه مدارس ماندگار باعث گردید تا این طمع ها بی نتیجه گردد و حداقل زمین های این هنرستان از تهدید های بیرونی امان بماند. این هنرستان در ۲۸/۴/۱۳۸۴ و به زیر مجموعه مدارس ماندگار پیوست. نام کامل این هنرستان بصورت، هنرستان فنی نمونه دولتی ماندگار هوشمند امام صادق(ع) ( مجتمع فنی ری) شناخته می شود و کادر آن خاطرنشان می کنند که هریک از کلماتی که برای عنوان این مجموعه آمده است، زحمت های بسیاری برای اضافه شدن آنها کشیده شده تا عناوین اضافه گردند و از این بابت تاکید دارند تا نام کامل عنوان هنرستان بیان گردد. این هنرستان در سال هایی تا ۳۲۰۰ هنرجو در نوبت صبح و عصر داشته است و در حال حاضر با ۳۵۰ هنرجو در نه رشته تحصیلی مشغول به فعالیت است و به گفته مدیران این هنرستان تا ۱۰۰۰ دانش آموز ظرفیت افزایش دارد که امکان این افزایش ظرفیت در این سال ها مهیا نگردیده است.
بخش عمده این مطالب از مصاحبه شفاهی با آقای بهشتی نیا معاون فنی این مرکز و آقای علی اصغر مرزبانیان از دانش آموزان ممتاز این مدرسه در دهه چهل که بورسیه اتریش می گیرند و پس از اتمام تحصیلات به این مرکز بعنوان هنرآموز باز می گردند، استفاده گردیده است.
برخی مشخصات فیزیکی این هنرستان به شرح زیر است:
زمان احداث ساختمانهاتی بتونی : سال ۱۳۲۰ و ۱۳۳۹
مساحت کل زمین : ۶۵۰۰۰ متر مربع
مساحت کل زیر بناها : ۲۵۰۰۰ متر مربع
تعداد کارگاه : ۱۴ کارگاه به مساحت ۹۶۰۰ متر مربع
تعداد انبار ها : ۱۵ انبار با مساحت ۱۸۰۰ متر مربع
واحد سمعی و بصری : به مساحت ۱۸۰ متر مربع
سایت کامپیوتر : به مساحت ۱۸۰ متر مربع
سالن اجتماعات : به مساحت ۳۵۰ متر مربع
سالن تربیت بدنی : به مساحت ۳۸۰ متر مربع
تعداد کلاس های درس: ۶۴ کلاس
کلاسهای درس : به مساحت ۲۴۰۰ متر مربع
تعداد کتابهای کتابخانه : ۷۰۰۰ جلد
فضای سبز و محوطه : ۱۲۰۰۰ متر مربع
تعداد درخت چنار و سایر گونه های گیاهی : حدود ۳۰۰ اصله
تعداد موتور خانه حرارت مرکزی با آب گرم : ۵ واحد
شیر آلات : ۱۲۰۰ عدد
لامپ های فلور سنت سیستم روشنائی : ۲۵۰۰عدد
لامپ های گازی : ۱۰۰۰ عدد
شبکه لوله کشی : ۲۰ کیلومتر
خط تلفن مستقیم : ۱۵ شماره
خط تلفن داخلی : بیش از ۶۰ شماره
تعداد هنرجویان در سال تحصیلی ۱۳۶۸ : ۲۸۰۰ نفر در دو نوبت
تعداد هنرجویان در سال تحصیلی ۸۷-۸۶ : ۶۵۲ نفر
رشته های موجود : یازده رشته، الکتروتکنیک ، الکترونیک ، تاسیسات ، چاپ ، ساخت وتولید ، ساختمـــــان ، صنایع چوپ ، صنایع فلزی ، متالورژی ، مکانیک خودرو ، نقشه کشی عمومی
تعداد هنرجویان در سال تحصیلی ۹۷-۹۶ : ۳۵۰ نفر
تعداد رشته: شش رشته
اولين نفری باشيد كه نظر می دهيد